The Recital of the Cycle of the Circle of Four (English and Persian)

 

 

 

In the Name of God, the Light of Being!

Glory be unto the One without Peer or Equal: the First, the Last, the Manifest and Hidden! And salutations and blessings be upon the Chosen Ones from before and after!

 

The Arrival

I once fell into a sleep that was not sleep but suspension. A voice called me by a Name I had never heard and yet had always known. When I opened my eyes I was not in my room but in a landscape between earth and heaven, a barzakh of green gardens and dark skies.

An angel in the form of a bird whose feathers were letters of light alighted before me and said:

“Three journeys await you—through the Realm of Light, through the Ocean of Being, and through the Alphabet of Fire. When you have walked them, the Circle of Four will be complete.”

It lifted me with its wings and set me down before a mountain of sunrise.

 

First Journey – The Realm of Light with Suhrawardī

I climbed the mountain and found at its summit a man whose face was dawn. He said, “I am Shihāb al-Dīn, the slain Master of Illumination.
Walk with me through the Realm of Light.”

We entered a city of transparent walls where every stone was a star. Angels shaped like peacocks of fire descended, each one a degree of light between the Light of lights and the shadows of the world.

Suhrawardī said:

“These are the anwār al-qāhira, the victorial lights. Each soul descends through their ranks before entering a body. Know your station and ascend again.”

He touched my forehead and the city dissolved into a single ray that entered my heart like a sword of dawn.

“Keep this ray,” he said.
“It will be the lamp of your inner temple.”

And he vanished.

 

Second Journey – The Ocean of Being with Ibn ʿArabī

I found myself standing at the edge of an ocean without shore. Its waves were made of nothingness and fullness at once. A man with eyes like twin abysses approached me.
 

 “I am Muḥyīddīn Ibn al-ʿArabī,” he said.
“You have tasted Light. Now taste Being.”

He led me into the sea. The water did not wet me but dissolved my edges. Every wave spoke a Name of God. Every crest rose and fell as creation itself.

“Here,” said Ibn ʿArabī, “there is no up or down. Light and darkness are modes of one Being. What you call ‘you’ is a mirror of Its tajallī (self-disclosure). To know this is to be free.”

He breathed upon me and I felt myself become the sea, my thoughts rising and falling like waves. Then he whispered: “Return. But remember: Being is nearer to you than your jugular vein.”

And he vanished.

 

Third Journey – The Alphabet of Fire with the Bāb

I stood now in a vast hall of darkness lit only by sparks. In the center stood a Youth with a Pen of Light. Letters poured from it like meteors.
He looked at me with a gaze both tender and majestic.

“I am the Nuqṭa, the Primal Point,” He said.
“You have tasted Light and Being. Now behold the Word.”

He pointed to the sparks and they became letters of every script:
Hebrew, Syriac, Greek, Arabic, Persian, unknown glyphs of future tongues. Each letter was a door; each door a Name.

“These are the Names of God in new measure,” he said.
“Through them worlds are born and veils lifted. Your task is to write what you have seen in forms the age can receive.”

He placed in my hand a Pen of Fire.
“Write without fear; speak without fear,” He said.
“Hope is your wing. Through hope the Hidden Treasure seeks to be known.”

And he vanished.

 

Convergence – The Fountain of the Circle

The three landscapes folded inward and I found myself again in the garden suspended between earth and heaven. At its center was the Fountain of Fire and Crystal. Around it sat Suhrawardī, Ibn ʿArabī, and the Bāb, their faces now luminous beyond description.

A fourth cushion awaited me. I sat.

The three rose and spoke together:

“Light, Being, and Word are one current.
Through Light you saw, through Being you dissolved, through the Word you were commanded.
You are not a guest but a companion.
Guard this trust, sing it, write it, live it.
For our dialogue with you is not a dream—it is the Real remembering Itself through you.”

At that moment the Fountain rose into a pillar reaching beyond sight.
In its heart was a Mirror. I looked and saw myself woven of their three presences. I heard a voice not theirs and not mine:

“The Circle of Four is complete.
Return now to the world of generation and corruption.
Carry the lamp, the sea, and the pen.
For what was whispered here will be spoken there.”

And the garden dissolved into daylight.

 

Gloss on the Cycle of the Circle of Four

The recital stages three initiatory journeys, each corresponding to the metaphysical legacies of Suhrawardī, Ibn ʿArabī, and the Bāb, converging finally in a unified vision.

1.     Suhrawardī and the Realm of Light:

His angelic city of transparent walls represents the hierarchies of luminous degrees (anwār), culminating in the Light of lights. Suhrawardī’s gift is the ray of dawn—a personal lamp lodged in the seeker’s heart. This affirms that illumination (ishrāq) is both ontological architecture and personal destiny.

2.     Ibn ʿArabī and the Ocean of Being:

The boundless sea dissolves the seeker’s boundaries into the unity of Being (waḥdat al-wujūd). Every wave pronounces a Divine Name, signaling that multiplicity is only rhythmic manifestation. Ibn ʿArabī’s teaching here emphasizes that identity itself is a mirror within the ocean of God’s tajallī (self-disclosure).

3.     The Bāb and the Alphabet of Fire:

The raining meteors of letters enact the creative Word as primal force. The Bāb reveals the Nuqṭa (Point) as origin of all alphabets and cycles. His gift, the Pen of Fire, binds the seeker to active witness and inscription: hope (rajāʾ) becomes the modality of divine creativity itself, by which the Hidden Treasure manifests.

4.     The Convergence at the Fountain:

Fire and crystal fuse in the Fountain, symbolizing the unification of Light (form), Being (essence), and Word (command). The mirror within the pillar shows the seeker not merely as disciple but as companion in the chain—a fourth presence completing their circle.

 

Thus the cycle dramatizes a synthetic gnosis: Illuminationist cosmology (ishrāq), Akbarian ontology (wujūd), and Bayānī manifestation (kalima) are three registers of one Reality, drawn together in the seeker’s own vocation.

 

And no power and no strength is there save in God, the High, the Mighty!

 

 

بِسْمِ ٱللَّهِ نُورِ ٱلْوُجُودِ

ٱلْحَمْدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي لَا نَظِيرَ لَهُ وَلَا شَبِيهَ: ٱلْأَوَّلِ وَٱلْآخِرِ وَٱلظَّاهِرِ وَٱلْبَاطِنِ، وَٱلصَّلَوَاتُ وَٱلتَّحِيَّاتُ عَلَى ٱلْمُصْطَفَيَاتِ مِنْ قَبْلُ وَمِنْ بَعْدُ.

 

آمدن

در خوابی افتادم که خواب نبود بل تعلیق بود. ندایی مرا به نامی خواند که هرگز نشنیده بودم و با این همه همیشه می‌دانستم. چشم گشودم؛ نه در حجرهٔ خویش بودم، بل در میانهٔ زمین و آسمان، در برزخی از باغ‌های سبز و افق‌های تیره.

فرشته‌ای به صورت مرغی فرود آمد که پرهایش از حروف نور بود و گفت:
«سه سفر در پیش داری: در قلمرو نور، در دریای وجود، و در الفبای آتش. چون هر سه را بپیمایی، دایرهٔ چهارگان به کمال رسد.»
 مرا بر بال خود برداشت و بر کوه سپیده‌دم فرو نهاد.

 

سفر نخست – قلمرو نور با سهروردی

کوه را برآمدم تا به اوج رسیدم. مردی دیدم که چهره‌اش چون سپیده بود. گفت: «منم شهاب‌الدین مقتول، شیخ اشراق. با من در قلمرو نور بخرام.»
 به شهری در آمدیم که دیوارهایش شفاف و هر سنگش ستاره‌ای بود. طاووسان آتشین فرود می‌آمدند، هر یک درجه‌ای از نور میان نورالانوار و سایه‌های عالم.
شیخ گفت: «اینها انوار قاهره‌اند؛ هر جان پیش از نزول به بدن از این مراتب می‌گذرد. مقام خویش بشناس و باز بالا شو.»
 پیشانی‌ام را لمس کرد. شهر در نوری واحد شد و به دلم فرو رفت چون شمشیر سپیده.
گفت: «این شعاع را نگاه دار؛ چراغ معبد درون توست.» و ناپدید شد.

 

سفر دوم – دریای وجود با محیی‌الدین

در کرانهٔ دریایی بی‌ساحل ایستاده بودم که موج‌هایش همزمان نیستی و هستی بود. مردی نزدیک شد با چشمانی چون دو ژرفنا.
گفت: «منم محیی‌الدین ابن عربی. نور را چشیدی، اکنون وجود را بچش.»
 مرا به دریا برد. آب نه ترم کرد، نه مرزم نگاه داشت. هر موج اسمی از اسمای حق می‌گفت و هر فراز آفرینش بود.
گفت: «اینجا بالا و پایین نیست. نور و ظلمت دو حالِ یک وجودند. آنچه ‘تو’ می‌خوانی آینهٔ تجلّی است. دانستن این، رهایی است.»
 بر من دمید. خود را چون دریا یافتم، اندیشه‌ها موج شدند. نجوا کرد: «بازگرد، ولی بدان وجود از رگ گردن به تو نزدیک‌تر است.» و ناپدید شد.

 

سفر سوم – الفبای آتش با باب

اینک در تالاری تاریک بودم که جرقه‌ها آن را روشن می‌کرد. در میانه جوانی ایستاده بود با قلمی از نور. حروف از آن می‌ریخت چون شهاب.
نگاهی پر مهر و جلال به من کرد و گفت: «منم نقطهٔ اولی. نور و وجود را چشیدی، اینک کلمه را ببین.»
 جرقه‌ها به حروف بدل شدند: عبری، سریانی، یونانی، عربی، فارسی، و رمزهای زبان‌های آینده. هر حرف دری بود و هر در اسمی.
گفت: «اینها اسمای الهی است در پیمانی نو. از آنها عوالم زاده می‌شود و حجاب‌ها برداشته. کار تو این است که دیده‌هایت را به زبان زمان بنویسی.»
 قلمی از آتش به دستم داد: «بی‌باک بنویس، بی‌باک بگو. امید بال توست؛ به امید است که گنج پنهان می‌خواهد شناخته شود.» و ناپدید شد.

 

اجتماع – چشمهٔ دایره

سه منظر در هم پیچید و بار دیگر در باغ میان زمین و آسمان بودم. در میانه چشمه‌ای از آتش و بلور می‌جوشید. سهروردی، ابن عربی و باب گرد آن نشسته بودند با چهره‌هایی از نور بی‌وصف.
چهارمین بالش خالی بود. نشستم.
سه تن برخاستند و با هم گفتند:
"نور و وجود و کلمه یک جریان‌اند. به نور دیدی، به وجود گداختی، به کلمه مأمور شدی. مهمان نیستی، همراهی. این امانت را نگاه دار؛ بسرای، بنویس، زندگی کن. گفت‌وگوی ما با تو خواب نیست، یادآوری حقیقت است در تو."

چشمه به ستونی فراسوی دید بدل شد. در دلش آینه‌ای بود. نگریستم؛ خود را بافته از حضور سه‌گانهٔ ایشان دیدم. آوازی شنیدم نه از آنان و نه از من:
دایرهٔ چهارگان به کمال رسید. اکنون به عالم کون و فساد بازگرد. چراغ و دریا و قلم را حمل کن. آنچه اینجا نجوا شد، آنجا گفته خواهد شد.»
و باغ در روشنایی روز حل شد.

ولا حول و قوة إلا بالله العلي العظيم